Komkommertijd

De zomer begon dit jaar vroeger dan ooit. We hebben al duinbranden, hittegolven en parkrellen voor de kiezen gehad en het moet nog juni worden. Nu is zelfs - terwijl Bin Laden en Mladic nog onderweg zijn naar respectievelijk zeebodem en Den Haag - ook de komkommertijd maar vast in alle hevigheid losgebarsten. En na mijn lange en zeer eenzame strijd tegen alles wat met dit groene kwaad van doen heeft, is het enkel uit respect voor slachtoffers en nabestaanden dat ik me niet laat verleiden tot een triomfantelijk “I told you so...”


Het heeft me altijd gestoken hoezeer komkommers konden rekenen op de sympathie van het volk. Altijd de vermoorde onschuld, slechts terreur als niemand keek. Logisch dat mij telkens verontwaardiging en afkeer ten deel vielen als ik de barricaden weer beklom. Mijn waterdichte “ze zijn vies en ze stinken” werd afgedaan met “ze bestaan voor 99% uit water en smaken dus ook nergens naar”. Een domme en kortzichtige misvatting, zo is nu wel gebleken.

Want na hun jarenlange leugens en propaganda keren de komkommers zich nu alsnog tegen de eigen aanhang, de onwetende mens. Behalve vies en stinkend dus nog schijnheilig en gewelddadig ook. Naar verluid lieten de komkommers zich pas verleiden tot het tonen van hun ware aard nadat ze met Spaanse koeienmest in contact waren gekomen. Ik zou dat ook niet leuk vinden, maar veertien doden? Ronduit excessief. En dan druk ik me zacht uit.

De meest akelige herinnering die ik zelf aan komkommers bewaar is de volgende: ik sta in de Friet van Piet te Groningen, waar ik een broodje cheeseburger bestel: 

“Zonder komkommer alstublieft.” 

Het meisje kijkt me vragend aan.

“Wat voor komkommer?” 

Op dat moment had ik rechtsomkeert moeten maken, maar zei ik enigszins verbouwereerd: 

“Nou, dat groene spul.” 

“Die schijfjes?”, vroeg ze. 

“Ja, die wil ik niet.” 

"Komt voor elkaar!"

Pfiew, gevaar geweken. Tien minuten later ging ik thuis enthousiast mijn zwaarbevochten prooi te lijf. 

Had ze er reepjes van gesneden.