Vaak zijn culthelden omgeven door een zweem van mystiek. Neem Harry Decheiver, de met een fluwelen techniek gezegende zigeuner die met zijn ongeschoren schooiertronie door de Nederlandse topclubs als de pest gemeden werd, maar in 1997 met Borussia Dortmund de wereldbeker voor clubs won. Met Bergkamp, Kiprich en Romario had de eredivisie in de vroege jaren negentig aan fijnbesnaarde stilisten geen gebrek. Zij waren de zekerheidjes op de jaarlijkse videoband met hoogtepunten uit weer een seizoen PTT-telecompetitie, aangevuld met eendagsvliegen, toevalstreffers en altijd Harry Decheiver. Sierpaard met een stoppelbaard.
Met speels gemak en een rood-geel danwel blauw-geel shirtje om de nek toverde Harry de stift van Bergkamp, de sleep van Kiprich en de versnelling van Romario een voor een uit zijn repertoire. Verdedigers bedwelmend met zijn onnavolgbare techniek en de penetrante geur van marmite en smeulend rubber.
Maar Harry liet zich niet exclusief voor het fijnbesnaarde werk van stal halen. Als de bal er via de oksel van Ab Plugboer in moest, of met keeper en al over de lijn moest worden gedenderd haalde hij ook daar zijn neus niet voor op. Hij teerde wat dat betreft ook wel op zijn mystiek. Twee centrale verdedigers opofferen aan de spits van Go Ahead Eagles die vervolgens twee ballen richting cornervlag jaagt en het verder wel best vindt, getuigt niet van veel zelfvertrouwen, maar verlies hem op de verkeerde dag een moment uit het oog en je staat plots weer aan de aftrap aan je kruin te krabbelen. Meer kunnen met een bal dan iedereen, maar dat maar zelden laten zien, dat was zijn klasse. Kom daar bij een Messi nog maar eens om.
Na jaren bij vooral Go Ahead en RKC Waalwijk, vertrok Decheiver in het seizoen ‘95/’96 naar het Duitse Freiburg. De trainer had wilde plannen, maar vooral met zijn vrouw. Uiteraard stak Harry ook hier met kop en schouders boven iedereen uit, maar zo populair als zijn vrouw werd hij er nooit. Twee jaar later betaalde Borussia Dortmund FC Utrecht zes miljoen gulden voor Harry Decheiver. Hij gaf ze er acht wedstrijden, drie goals en een wereldbeker voor terug.
Al wat rest zijn de onbruikbare videobanden van de PTT-telecompetitie en dit filmpje van drie lelijke goals tegen FC Groningen. Geen stiftjes, geen trucjes, geen stiekem gefrei in Freiburg. Louter: mystiek.
Met speels gemak en een rood-geel danwel blauw-geel shirtje om de nek toverde Harry de stift van Bergkamp, de sleep van Kiprich en de versnelling van Romario een voor een uit zijn repertoire. Verdedigers bedwelmend met zijn onnavolgbare techniek en de penetrante geur van marmite en smeulend rubber.
Maar Harry liet zich niet exclusief voor het fijnbesnaarde werk van stal halen. Als de bal er via de oksel van Ab Plugboer in moest, of met keeper en al over de lijn moest worden gedenderd haalde hij ook daar zijn neus niet voor op. Hij teerde wat dat betreft ook wel op zijn mystiek. Twee centrale verdedigers opofferen aan de spits van Go Ahead Eagles die vervolgens twee ballen richting cornervlag jaagt en het verder wel best vindt, getuigt niet van veel zelfvertrouwen, maar verlies hem op de verkeerde dag een moment uit het oog en je staat plots weer aan de aftrap aan je kruin te krabbelen. Meer kunnen met een bal dan iedereen, maar dat maar zelden laten zien, dat was zijn klasse. Kom daar bij een Messi nog maar eens om.
Al wat rest zijn de onbruikbare videobanden van de PTT-telecompetitie en dit filmpje van drie lelijke goals tegen FC Groningen. Geen stiftjes, geen trucjes, geen stiekem gefrei in Freiburg. Louter: mystiek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten