19 april 2011

Naar Jamiroquai

Toen ik ooit als klein bebrild opsodemietertje een melkwitte elektrische gitaar kreeg, verkeerde ik in de stellige overtuiging dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn. De verplichte gitaarles zou al snel overbodig blijken, want in mij school een natuurtalent, een virtuoos, zoiets voel je.

Maar van dromen over catchy riffjes, minutenlange solo’s en deemoedig knielende mindere goden als Slash, Eric Clapton en Mark Knopfler werd ik geen steek beter. De lessen waren inderdaad overbodig, maar vooral omdat ik het oefenen beperkte tot het oppoetsen van mijn gitaar en het luisteren naar de cd “Greatest Hits II” van Queen. En in plaats van voor mij te knielen, schudde mijn leraar meneer Leffef vooral veel met het hoofd, waar bepaald geen deemoed, maar veel meer intense teleurstelling uit sprak.

Nee, die gitaar was niet een van de meest succesvolle en significante muzikale aankopen uit mijn leven tot dusver. Die in de nazomer van 1997 – toen ik, vijftien lentes jong, op één dag “Travelling without moving” van Jamiroquai en “Wu-Tang Forever” van de Wu-Tang Clan kocht – waren dat wel. Zeker tot het voorjaar van 1999 ging het laatje van mijn cd-speler alleen open om te switchen tussen WTF cd1 en cd2, waarna ik mij als een bezetene op de Westcoast en de door mij totaal over het hoofd geziene fenomenen Snoop Doggy Dogg en Dr. Dre stortte.

In de jaren die volgden begon Sjoerd, mijn broertje, Jamiroquai-albums te verzamelen alsof het statiegeldflessen waren. In een mum van tijd had hij ze allemaal. Behalve eentje. “Ik vind eigenlijk dat ik Travelling without moving van jou moet krijgen”, zei hij. “Ik heb ze allemaal behalve die, en jij luistert hem nooit.” Daar was niets aan gelogen, maar meer dan mij ervan te overtuigen hem die cd te geven, maakte hij me ervan bewust dat ik daar onder die dikke laag stof nog ergens een verdomd fijn plaatje had liggen dat ik maar eens wat meer moest gaan luisteren. 

Sindsdien is TWM van vaste tribuneklant uitgegroeid tot de Ryan Giggs van mijn platencollectie: ouder dan iedereen, maar gewoon nog wekelijks een van de besten. Dus toen Jamiroquai een maand of wat geleden aankondigde op 13 april te gaan optreden in Ahoy, waren Sjoerd en ik daar als de kippen bij.

Sjoerd had verder kaartjes geregeld voor mede-fan/muzikant/kenner Benjamin en onze vriendinnen Eva en Sija, en toen ook goede vriend Jasper een stel tickets bleek te hebben bemachtigd konden we ons geluk niet op. Voor alles anders dan housefeestjes hoefde ik nooit op veel bijval te rekenen, dus deze afvaardiging stemde euforisch. Jasper bleek in een vlaag van onvermoed enthousiasme zelfs twee kaartjes meer besteld te hebben dan hij aanvankelijk dacht, en met Jeltje, Luuk en Paul bleef de teller steken op negen. Respectabel to say the least.

We reisden in drie groepen af richting Ahoy, waar we elkaar al snel troffen in de gestaag vollopende zaal. Toevallig stonden we precies op de plek waar de mobiele biermeisjes hun rugfustjes konden verversen, dus we werden constant omsingeld door wandelende tapkasten. De euforie voer er wel bij.

Frontman Jay Kay slingerde de ene na de andere wereldplaat de zaal in en een vol Ahoy deed zijn best te vergeten dat het woensdag was en er morgen wekkers in de aanslag stonden. De biermeisjes droegen hun steentjes bij en de danspasjes gingen met de minuut meer op die van Jay Kay lijken. Qua uitbundigheid.

Jasper had in Luuk een bob gestrikt en het mankement van dit systeem liet zich gelden na een nummer of vier, toen Luuk me eens ernstig aankeek en zei: “Ik weet niet wat het is, maar tijdens elk concert heb ik het na zes nummers helemaal gehad. Vanaf nu ben ik de tijd aan het uitzitten.” Oké. Bedankt.

Maar goed, Luuk was Bob, en het vrolijke gedartel van bieruitdelende blondines moet hem cynisch en zwaarmoedig hebben gestemd. Dat begreep ik best, dus haalde ik nog wat pils en deed of hij nooit iets gezegd had.

Later, na de stuk of tiende hit, moesten Sija en ik onze funky moves plots onderbreken omdat Jasper fanatiek op mijn rug stond te tikken: “He. Coen. Hé. Ik denk dat het door die zitplaatsen op de tribunes komt dat het totaal niet los gaat. Wat denk jij?” Ik denk dat Jasper te vaak met veertig kale hengsten in het terrorzaaltje het haar uit zijn kop heeft staan trekken, maar ik draaide me om en vervolgde mijn avond zonder gemor. Pas toen Jamiroquai onder luid gejuich het podium verliet begon ook ik iets van teleurstelling te voelen. Het was afgelopen. Damn it.

Maar nee! Ik was in mijn jeugdige enthousiasme even vergeten dat er vaak nog zoiets als een toegift komt! Het totaal uitgeholde principe dat zolang de lampen uitblijven, de artiest niet uitgespeeld is, maar vaak juist nog met één of twee absolute klappers de avond komt besluiten. Yes!

Ik wilde me al schrap zetten voor nog wat halflamme pasjes en schor geblèr toen ik een hand op mijn schouder voelde. Het was Jasper: “Dit vind ik altijd zo volkomen kut, als ze nog terugkomen.”




Op maandag 6 juni staat de Wu-Tang Clan in de Melkweg. “Eén stuks alstublieft. Dankuwel.”

8 opmerkingen:

  1. Jajajajajajajaja! Ik heb gister TWM nog helemaal geluisterd. Jamiroquai is om te luisteren, niet echt om te ervaren wat mij betreft. Ik geef het concert dus ook maar een mager 6je. Prince daarentegen was fabelachtig. Beter kán gewoon niet! Een 8. Zijn albums luister ik echter zelden.

    WTC ben ik graag bij. Vrijdag eerst Benga in de Melkweg.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. More than welcome. Melkweg is ook beter te fietsen..

    BeantwoordenVerwijderen
  3. En misschien het voorprogramma schrappen, gezien jouw acceptatiespanne van vier tot zes nummers..

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lul! Clichématig nog even snel het podium af zonder iets te zeggen, dan terugkomen alsof het de grootste verrassing van de wereld is en om daarna er ook weer als een haas vandoor te gaan...

    Daarnaast vond ik zijn afwisseling en opbouw van nummers niet sterk. Deeper underground maakte iedereen los, om vervolgens weer een heel rustig nummer te spelen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Luuk en Jasper, Hulde!
    Ja Coen, ik lees hem zo nu en dan ook...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Gelukkig ben ik op tijd afgehaakt...


    Toegiften; ik heb het er ook niet op Jappie...

    WTF! jammer dat ODB niet kan ;)

    BeantwoordenVerwijderen