Een eindeloos trappenhuis verder vielen we hoestend, zwetend en van de meeste praatjes beroofd in onze stoeltjes. Hoger kon je niet zitten dus we hadden uitstekend zicht op het veld en alle supporters daar omheen. Nu begon ons langzaam te dagen wat later op de avond pas helemaal pijnlijk duidelijk zou worden: wij konden ons qua mannelijkheid niet meten met zowel de mannen als de vrouwen van Newcastle. Het was 11 december, een uur of 20 en de straten lagen bedekt onder een oude, bruine laag sneeuw die maar niet wilde smelten, en terwijl wij met de jassen dicht en stiekeme handschoentjes aan damp zaten te blazen bleek de rest van het stadion de lange mouwen thuis gelaten te hebben.
Terwijl Newcastle onder aanvoering van spits Carroll de leiding nam, was ik het meest onder de indruk van de oude gek die voor ons op de onderste ring geregeld opstond om de supporters boven hem prachtig uit te schelden met vooral veel cunts en spuug. De kop kaal, de bast bloot en zeker een jaar of 60 op de teller, koos de gepassioneerde dronkaard de meest onbeduidende momenten om op te staan en de ingevlogen parttime supporters tot puin te schreeuwen. Dit kon zomaar iemands vader en, waarschijnlijker, iemands zoon zijn. En we sloten hem massaal in de armen.
Kuyt maakte nog 1 – 1 waarna Barton en Carroll de eindstand op 3 – 1 voor de thuisploeg bepaalden. Het maakte de oude baas weinig uit, die was boos en is dat waarschijnlijk nog. Wij hadden het koud en moesten ‘the best doner kebab in the world’ nu echt hoognodig wegspoelen met wat pints, dus togen we de trappen af en de eerste de beste kroeg in. We love Newcastle. We do.
...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten