7 april 2011

Culthelden uit de eredivisie: Patrick Pothuizen

Weinig clubs uit de historie van de Nederlandse eredivisie staan elkaar zo naar het leven als Vitesse en NEC. Beide hangen traditiegetrouw rond in het grijze gebied dat middenmoot heet, en waar spanning en interesse zich met grote bogen omheen bewegen. Op elkaar aangewezen maken de supporters er nog wat van door elkaar twee keer per jaar uit te maken voor al wat maar dodelijk of vulgair is, terwijl de spelers er met schuim en woest kloppende aderen op de bek twee keer zo hard invliegen voor het zogenaamde kampioenschap van Gelderland. 
In het geval van Patrick Pothuizen zelfs zó hard, dat de supporters van NEC hem direct vergaven ook voor Vitesse te hebben gespeeld. Tweemaal.

Vitesse
Patrick Pothuizen debuteerde in het seizoen 1992/93 in het shirt van Vitesse. Twintig lentes jong, de kicksen in het vet en een sjekkie achter het oor, aan het zicht onttrokken door een keurig gordijntje van Gelderse manen. Alleen dat shirt.. Met een geel shirtje aan iemand door een reclamebord jagen, dat was het niet. Bovendien stond Theo Janssen nog in het jeugdhonk zijn biertjes te drinken, dus vond Pothuizen zichzelf vaker dan hem lief was in zijn eentje terug aan de bar.

Theo Janssen
Via Dordrecht trok Pothuizen naar NEC, waar hij meer langharige vrijbuiters trof en men het ’s ochtends wat rustiger aan deed. Dit was thuiskomen. Zes jaar lang was hij er onomstreden, tot hij in 2000 terugkeerde naar Vitesse. Edward Sturing was gestopt en de lijvige Joegoslaaf Čurović vertrokken, maar met Janssen had Vitesse de zoveelste cultheld al in de gelederen. Vergeleken met Pothuizen was Janssen een ronduit laffe borrelaar, maar dat mocht niet baten. Hij kon er niet aarden en vertrok na acht wedstrijden naar FC Twente. Ach, dat shirt stond hem toch niet. 

Op links teamgenoot en gelijkgestemde bij NEC Marcel Koning. 


Lichtend voorbeeld
Na drie jaar Twente keerde Pothuizen terug naar Nijmegen. De jaren begonnen te tellen en de manen boetten aan lengte in, maar de min of meer toevallige mad-professor vibe die dat tot gevolg had paste hem goed en hij slaagde er glansrijk in zijn gelekaartenmoyenne op niveau te houden. (Zijn voorbeeldfunctie bekleedde hij steeds meer vanuit de dug-out, wat het pakken van kaarten zeker bemoeilijkte, maar niet onmogelijk maakte.) Als invallende pinchhitter maakte hij in zijn laatste seizoen twee goals in één wedstrijd, waarna hij godzijdank weer naar de kant werd gehaald. Doodmoe en in desperate need of a smoke.

Record
In zijn laatste wedstrijd als prof pakte Patrick Pothuizen tegen Ajax zijn 84e gele kaart en brak daarmee het record van Barry van Galen. Klus geklaard. Afbouwen bij De Treffers. 


N.B. Tijdens de openingswedstrijd tussen De Treffers en FC Oss krijgt Pothuizen al na twee minuten de eerste gele kaart ooit gegeven in de Topklasse. Jan Wouters was een type-Pothuizen!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten