Echtheidsworst

Afgezien van het altijd rusteloze Vitesse, was het eigenlijk al best lang relatief stil rond de hoofdtrainers in de (sub)top van de Nederlandse eredivisie. Philip Cocu toont zich bij PSV een autonome hopman voor zijn padvinders, Ronald Koeman zat alleen in Spanje ooit langer bij dezelfde club, in Twente houden Michel Jansen en Alfred Schreuder elkaar uit de wind en bij Ajax klopt het technisch hart. Als de trainerscarrousel een stoelendans was, dan mocht de muziek wel weer eens aan.

En dus vloog in Alkmaar Gertjan Verbeek ineens uit bocht en laan. De enige hoofdtrainer die bij AZ ooit zelf het veld maaide, besproeide en belijnde, moest het nu ondanks een overwinning op PSV ook ruimen. Technisch directeur Earnie Steward hield zich keurig aan zijn met klassiekers doorspekte tekst over een gebrek aan vertrouwen, het ontbreken van chemie, het belang van het proces, een onhoudbare situatie en overduidelijke signalen. En Verbeek toonde zich nederig en schuldbewust door zijn hardnekkige gebrek aan aanpassingsvermogen te bekritiseren.

Maar ik betwijfel of hij daar iets van meende. Starheid is toch in de eerste plaats Verbeeks voornaamste wapen? Zijn onbuigzame karakter heeft hem in zijn carrière toch veel meer gebracht dan gekost? Hoe kan er überhaupt een gebrek aan vertrouwen ontstaan met iemand zo weerloos eerlijk als Gertjan Verbeek? En voor zijn kwaliteiten als chemicus is de beste man sowieso nooit geprezen. Chemie? Mouwen opstropen en doorwerken!

Nee, de onaangepaste Gertjan Verbeek ontleent zijn geloofwaardigheid en misschien zelfs zijn bestaansrecht juist aan zijn onvermogen zich flexibel op te stellen. Wie er nu naast Martin Haar mag gaan zitten interesseert me niet, maar ik kijk uit naar de terugkeer van GVB; compleet met spriethaar, boksneus en immer norse oogopslag. En ik hoop dat hij nooit veranderd.