Wu-Tang Clan Rebirth Tour

Waar het mijn helden betreft ben ik aardig honkvast. Ik heb Bruce Willis Die Hard IV in een heartbeat vergeven en de wereld zag wat mij betreft sinds pak ‘em beet 1992 geen betere voetballer meer dan Bryan Roy. Het enige dat ik van mijn helden vraag, is dat ze op afstand blijven, zodat ik niet ‘lijfelijk’ met hun tekortkomingen kan worden geconfronteerd. Ik schrok dan ook wel even toen ik vele jaren terug op het vliegveld van Barcelona ineens oog in oog stond met Johan Cruijff.

Toen mijn broertje, niet belemmerd door tact of timing, De Verlosser in zijn gesprek met een zakenpartner op leeftijd onderbrak met een tenenkrommend “Johan (!?), mogen wij een handtekening?”, reageerde meneer Cruijff even vriendelijk als ontspannen. Gevaar geweken en de heldenstatus intact, zo niet toegenomen, maar toch: kantje boord!

In die zin nam ik in de zomer van 2010 een groot risico met mijn bezoek aan het optreden van de Wu-Tang Clan in Paradiso. Gearriveerde hiphopgrootheden in de winter van hun carrière willen live nog weleens tegenvallen, wat me in één klap acht helden van het zuiverste water zou hebben gekost. 

Wu-Tang Clan, minus Ol' Dirty Bastard

De zaal ging open om half acht, dus toen om kwart voor elf van de Clan nog ieder spoor ontbrak, begon ik toch wel te vrezen voor een aanfluiting. Rappers die hun natuurlijke neiging tot minachting combineren met een veel te grote dosis veel sterkere wiet dan in de straten van Long Beach verkrijgbaar, willen op de Nederlandse podia nog weleens door de mand vallen.

Zo niet de Wu-Tang Clan. Om een uur of elf pakten RZA, GZA, Method Man, U-God, Inspectah Deck, Ghostface, Raekwon en Masta Killa de Paradiso bij de strot om die twee uur en talloze monsterhits later pas weer los te laten. Leaving me schor, voldaan en opgelucht: wat een helden!

Toen ik zag dat de Wu-Tang Clan Rebirth Tour op 6 juni de Melkweg zou aandoen, was mijn kaartje weer snel gekocht. De zaal ging ditmaal open om half negen, dus toen ik niet veel later met Frank, Luuk en Sjoerd op een bomvolle zaal stuitte was onze verbazing groot. Dat het optreden in Paradiso naar meer had gesmaakt was ook mij niet ontgaan, maar als dat de oorzaak was van deze massale toestroom, hadden toch ook wel meer mensen kunnen bedenken dat we het tot een uur of elf met een paar oude cd’tjes en elkaar moesten stellen?

Om elf uur stipt – dat dan weer wel – beklommen de mannen het podium en was de ontlading wederom groot, maar nadat de eerste opwinding wat was gaan liggen, bleek de Clan geheel in strijd met de tweede zin uit de aankondingingstekst op www.melkweg.nl, verre van compleet. Ghostface, U-God, GZA en Masta Killa waren slechts fysiek aanwezig, wat van RZA, Raekwon en Inspectah Deck zelfs niet kon worden gezegd. Dat het desondanks nog een mooie avond werd, komt volledig op het conto van Method Man, die zijn vergaande populariteit niet koppelt aan arrogantie en desinteresse, maar – net als eerder in Paradiso – afdwingt met uitstraling en enthousiasme. En dat al bijna twintig jaar.

Gelukkig kon RZA wel een treetje zakken op mijn ladder en steeg Method Man er twee, dus staan ze er overall nog uitstekend voor. En als ik de Wu-Tang Clan voortaan weer exclusief voor de iPod bewaar, zal dat ook nog wel even zo blijven.

Wie gaat er trouwens mee hiernaartoe?